Ja, dat ben ik dus hé: die lompe kip.
Mijn man lacht er echt mee, ik vind dat niet leuk.
Ik ben lomp. zonder zware gevolgen maar af en toe wel pijnlijk.
Mijn armen en benen vol blauwe plekken van overal wat tegen te lopen.
Heb ik lange mouwen aan hang ik steevast één keer per dag in een klink vast.
Draag ik mijn mooiste jurk dan blijf ik aan een haak in een stoel hangen zodat die scheurt. Draag ik hoge hielen klink ik voor veel volk mijn enkels om. Ik opende al meerdere malen de deur van mijn auto tegen mijn eigen gezicht. De poort over mijn eigen voet trekken, over mijn hand strijken, de pot kokend water vastpakken zonder pottelappen. de sleutel in de riolering laten vallen .....ik kan blijven doorgaan.
Nu had ik toch echt wat pijn onder aan mijn voet.
Wratje denk ik dan, dus ik naar de dokter om het weg te laten nemen. De dokter vroeg of ik mij onlangs pijn had gedaan...; niet dat ik weet of bewust van ben zeg ik. (lees: ik durf niet zeggen hoe lomp ik ben)
En die haalt daar een houten splinter van 1cm op 2mm uit mijn voet.
't was een ontsteking van een splinter.
Dat kan niet gebeuren zonder je dat voelt hoor zegt de dokter.
zou ik immuun zijn tegen de lompe pijntjes????
swat: het moest eens gezegd worden. Vandaag mijn hoofd gestoten aan een zijbalk dat hier altijd aanwezig is hoor.
nog iemand die mijn lijden deelt?