Mensen,
de vakantie is half en is enorm snel gegaan. Ik ging al veel meer gedaan hebben en ook in ons nieuw huisje. Daar staan we nu 4 weken achter op het werk. Maar eindelijk kwam er maandag voorruitgang.
Vreselijk als je twee maand enkel tegenslagen hebt. Ik ontferm mij als moederkloek over de kinderen en mijn man werkt zich op zijn werk en thuis uit de naad....
We zien elkaar weinig tot niet op een week. Maar we moeten er door.
Vandaag was ik even zonder Linde... wat het al wat mobieler maakt.
Dus ik naar het nieuwe huis want ik wou manlief verassen met enkele werkjes die ikzelf wel aan kon.
Bij het binnenrijden moet ik handmatig de poort opendoen ( wan de elektrische poort werkt niet meer)
Ik wil dat allemaal heel snel doen want wil veel gedaan hebben op één dagje....
AAAaaaahhh, ik trek dat lomp lelijk geval over mijne voet. Geen beweging meer in de tenen, pijn tot in mijn knie.
De kinderen op de tuin gezet en even bekomen van de pijn. Manlief bellen om te vragen of hij verzorging in het nieuwe huis heeft liggen... niet dus. En in de auto ook geen ontsmetting of dergelijk (enkel windeltjes en plakkers)
Lieve man beveelt mij naar de dokter in de buurt te gaan... helaas kon ik geen stap meer zetten.
Eindelijk kreeg ik terug gevoel in mijn teentjes en mankte ik deze namiddag lekker door het huis en deed de klusjes die ik voor ogen had.
Nu nog steeds dik en vreselijk pijnlijk.
Mijn man kwam thuis vond het geweldig wat ik deed en ik moest terug voor de kinderen weg.
Waar is de tijd dat ik samen met hem knutselde. Nu is alles apart. Hij thuis ikke weg en omgekeerd.
't begint te wegen. Maar gelukkig heb ik een super schoonzus die mij af en toe wat helpt of wat verstrooiing brengt.
Morgen terug met Linde en zal het huishoudelijk werk zijn. bergen strijk want met de voorbije warmte strijk ik dus niet he.
En ik weet dat ik het niet slecht heb hoor, maar zagen lucht op.
Hebben jullie soms ook dat gevoel dat alles zomaar voorbij gaat zonder je erbij kan stilstaan?
gelukkig por ik mijzelf aan om elke week een leuk vakantiegevoel neer te zetten. Met dank aan mamarina. Zo verplicht ik mij rustmomenten te nemen en er even stil bij te staan.
Groeten en tot de volgende.